|
Spis treści: |
Pomeranian inaczej szpic miniaturowy, Pommer, Pommerlo. Jest to rasa psów miniaturowych, zaliczana przez Międzynarodową Federację Kynologiczną (FCI) do psów do towarzystwa.
Cechy charakterystyczne wyglądu pomeranianów
Ich masa ciała mieści się w granicach 1,9- 3,5 kg, a wysokość w kłębie wynosi 18- 22 cm. Mają proporcjonalną, zwartą budowę ciała o sylwetce wpisującej się w kwadrat. Ich grzbiet jest prosty i krótki, a klatka piersiowa pogłębiona. Głowa o klinowatym kształcie, dość szeroka, z wypukłym czołem, kufa (pysk) lekko zadarta i nieco wydłużona. Zgryz nożycowy. Uszy małe, spiczaste, oczy o ciemnej barwie i o migdałowym wykroju. Ciało pokryte gęstym futrem, na który składa się gruba warstwa wełnistego podszerstka i długie, proste, odstające włosy okrywowe. Okrywa włosowa jest bardzo obfita i puszysta, tak, że zarys sylwetki zostaje pod nią ukryty. Włosy na głowie, uszach i przedniej części łap są krótsze. Na szyi tworzy się bardzo puszysty kołnierz (kryza). Wyjątkowo puszyste są też włosy na udach, tworząc tam tzw. portki. Na tylnych częściach nóg tworzą się z włosów frędzle. Ogon jest bardzo puszysty, zakręcony i noszony nad grzbietem. Umaszczenie pomeranianów jest bardzo różnorodne. Może być czarne, białe, brązowe, pomarańczowe, szare z czarnym nalotem, kremowe, czarne podpalane, łaciate- na białym tle równomiernie rozmieszczone łaty.
Charakter szpiców miniaturowych
Mimo swojego maleńkim wzroście pomeraniany są dużymi osobowościami. To pieski żywiołowe, wręcz wulkany energii o wesołym usposobieniu. Mimo dużej ruchliwości nie wymagają długich spacerów, potrzebują jednak ruchowych zabaw, dlatego nadają się do uprawiania psich sportów. Są bardzo ciekawskie i wszędobylskie. Wykazują dużą pewność siebie i odwagę, a jednocześnie mogą być zadziorne nawet w stosunku do dużo większych psów. Należy więc już małe szczeniaki socjalizować, aby miały poprawne interakcje z innymi psami. Pomeraniany to pieski bardzo przywiązujące się do opiekunów. Stają się oddanymi towarzyszami domowników, ale zwykle faworyzują jednego z nich i najchętniej chcą przebywać ze swoim faworytem. Nie lubią zostawać sami, tęsknią wtedy bardzo za opiekunami. Szpice miniaturowe uwielbiają być w centrum zainteresowania, pieszczoty, zwłaszcza wtedy, gdy ułożą się na kolanach opiekuna. Same decydują, czy w danej chwili mają ochotę na głaskanie, przytulanie czy noszenie na rękach. Są więc pieskami dumnymi i niezależnymi, lubią mieć własne zdanie. Rozpieszczane próbują dominować. Właściwie wyszkolone są serdeczne i życzliwe wobec domowników, wobec obcych wykazują dużą nieufność. Może mieszkać z innymi psami, także z kotami. Wykazują dużą chęć stróżowania. Reagują głośnym szczekaniem na każdy szmer za drzwiami. Nie są cichymi pieskami, zwykle są bardzo szczekliwe, wynika to z ich dużej czujności.
[category,99]
Wychowanie i szkolenie szpiców miniaturowych.
Już małe szczenięta powinny być poddawane socjalizacji. Najpierw dzieje się to dzięki kontaktom z matką i rodzeństwem, a potem rola ta przypada opiekunowi. Opiekun powinien zaznajamiać szczeniaka z jak największą ilością różnych sytuacji, ludzi, zwierząt, dźwięków, zapachów. Piesek zaznajomiony z nimi nie będzie w przyszłości reagował na nowe sytuacje nerwowością, lękiem i wycofaniem. Od wczesnego dzieciństwa uczymy pomeraniany zasad czystości. Często przychodzi ta nauka z oporami. Musimy uzbroić się w cierpliwość. Konsekwentnie trzeba wpajać pomeranianowi zasady posłuszeństwa. Nadmierna pobłażliwość opiekuna pozbawia pieska pewności siebie i bardzo niekorzystnie wpływa na jego zachowanie. Szpice miniaturowe to pieski inteligentne i przy odpowiedniej motywacji chętne do nauki i współpracy. Motywujemy zawsze w sposób pozytywny. Są to wrażliwe czworonogi i krzyki czy agresja zniechęcają psy do nauki i do opiekuna. Dobrze wyszkolony pomeranian jest naprawdę posłuszny i niezwykle serdeczny w stosunku do swego opiekuna.
Pielęgnacja pomeranianów
Wspaniała szata szpiców miniaturowych wymaga starannej pielęgnacji. W zasadzie należy codziennie wyczesywać futro, mocno rozwinięty podszerstek ma skłonność do pilśnienia i tworzenia kołtunów. Używamy szczotki z długimi pinami lub grzebienia o długich zębach, aby sięgnęły aż do skóry. Nigdy nie należy golić szpica miniaturowego, jego sierść prawdopodobnie nie odzyskałaby wcześniejszego wyglądu i kondycji. W razie koniecznej potrzeby można podstrzyc nieco futerko przy pomocy nożyczek najlepiej skorzystać z usług groomera. Pomeraniany linieją dwa razy do roku, co przy obfitości traconego podszerstka jest dużym wyzwaniem dla opiekuna, Wyczesujemy wtedy intensywnie podszerstek np. za pomocą trymera, aby zmniejszyć ilość sierści fruwającej w mieszkaniu.
Konieczne są regularne comiesięczne kąpiele. Do kąpieli używamy letniej wody i szamponu dostosowanego do grubej okrywy włosowej. Postarajmy się równomiernie rozprowadzić szampon, co przy obfitej sierści nie jest sprawą prostą. Koniecznie musimy dokładnie spłukać kosmetyk i wysuszyć sierść pomeraniana. Możemy użyć do tego celu suszarki do włosów nastawionej na niewielki nawiew. Jeśli sierść wyschnie na powierzchni, a przy skórze pozostanie wilgotna, może dojść do odparzeń lub tzw. hot-spotów, czyli pirotraumatycznyego zapalenia skóry (ostre, wilgotne zapalenie skóry psów).
U niektórych szpiców miniaturowych występuje tendencja do tworzenia szpecących zacieków pod oczami. Są skutkiem nadmiernego łzawienia np. z powodu alergii czy zapalenia spojówek. Kwaśny odczyn łez powoduje przebarwienia skóry pod oczami pomeraniana. Trzeba oczywiście ustalić i wyeliminować przyczynę łzawienia, a objawowo możemy przemywać zacieki specjalnym płynem.
Mniej więcej co dwa tygodnie przycinajmy pazurki, zwłaszcza u szpiców mało spacerujących nie ścierają się one i wymagają przycięcia, Kontrolujemy też stan uszu szpica miniaturowego.
[category,87]
Dla kogo pies rasy pomeranian?
Pomeraniana można polecić każdemu, kto chce mieć oddanego przyjaciela, niekiedy ignorującego polecenia opiekuna. Nie jest to więc pies dla wymagających bezwzględnego posłuszeństwa, ale dla opiekuna cierpliwego i konsekwentnego. Dobrze wyszkolony pomeranian jest naprawdę posłuszny i zrównoważony. Może być towarzyszem osób starszych i niepełnosprawnych. Nie wymaga forsownych spacerów, ale chętnie udziela się w psich sportach np. agility. Może być oddanym przyjacielem nieco starszych dzieci, rozumiejących, że łatwo szpicowi miniaturowemu zrobić krzywdę. Upadek, nawet z niewielkiej wysokości może skutkować złamaniem kości pomeraniana. Dlatego, zabawy muszą uwzględniać delikatną strukturę ciała szpica miniaturowego. Z tego też powodu dla pomeranianów uwielbiających wylegiwać się na kanapie, powinniśmy zainstalować specjalne schodki, aby z kanapy nie zeskakiwał, tylko schodził bezpiecznie. Decydując się na kupno szpica miniaturowego, musimy wziąć pod uwagę konieczność codziennej pielęgnacji jego futra, no i nastawić się na walkę z fruwającymi po całym psimi włosami, zwłaszcza w okresie linienia. Weźmy też pod uwagę cenę szczenięcia szpica miniaturowego. To najdroższe szczenięta ras miniaturowych- cena może się zbliżać nawet do 10 tysięcy zł.
Możliwe problemy zdrowotne szpiców miniaturowych
Szpice miniaturowe to rasa piesków zdrowych i długowiecznych. Żyją nawet do 16 lat. Jak u większości ras małych i miniaturowych mają skłonność do zwichnięcia rzepki (wypadanie rzepki kolanowej). Dzieje się tak zwłaszcza przy zeskakiwaniu np. ze schodów czy kanapy. Nie pozwalajmy pomeranianowi na takie skoki. Jak w przypadku wielu psów rasowych występują schorzenia uwarunkowane genetycznie. Mogą więc szpice miniaturowe, choć to rzadkie przypadki, zapadać na choroby oczu- postępujący zanik siatkówki, zaćma. Oprócz tego zdarza się wnętrostwo, niedoczynność tarczycy, zapadająca się tchawica, przetrwały przewód Botalla- pozostałe z krążenia płodowego naczynie łączące tętnicę płucną z aortą, co skutkuje nieprawidłową pracą serca. Zdarza się też choroba zwana alopecia X, czyli łysienie X- łysienie młodych dorosłych, zarówno samic, jak i samców. Pomeraniany podatne są na odkładanie się kamienia nazębnego- dobrze przynajmniej raz w tygodniu myć im zęby, ale trzeba do tego przyzwyczajać już szczenię.
[category,200]
Żywienie szpiców miniaturowych.
Karma dla pomeraniana powinna być wysokiej jakości, pełnoporcjowa z dużą zawartością mięsa. Najczęściej korzystamy z gotowych karm suchych i mokrych. Na opakowaniu takich karm jest zamieszczona informacja dotycząca ilości karmy przewidzianej dla psa o określonej masie ciała. Dzienna rację pokarmową rozdzielmy na dwie, trzy lub cztery porcje podawane o określonej porze dnia. Pamiętajmy, że pełnoporcjowa karma podawana w odpowiedniej ilości nie wymaga suplementowania. Jeśli zdecydujemy się na przygotowywane w domu posiłki dla pieska musimy je suplementować wapniem i witaminami. Powinny zawierać około 60 g mięsa. Dodajemy też olej z łososia między innymi dla dobrej kondycji okrywy włosowej szpica miniaturowego. Starajmy się nie przekraczać ustalonych dziennych dawek pożywienia, bowiem w przypadku małych piesków bardzo łatwo o nadwagę. A jej skutki są groźne dla zdrowia, skracają długość życia i zmniejszają jego komfort. Jeśli decydujemy się na np. nagradzanie psa psimi smakołykami, uwzględnijmy je w dziennej dawce karmy. Pamiętajmy o zapewnieniu pieskowi nieograniczonego dostępu do świeżej, czystej, zimnej wody. Jeśli pojawiają się problemy żywieniowe, koniecznie udajmy sie po poradę do lekarza weterynarii.
Historia rasy psa - pomeranian.
Szpice wywodzą się prawdopodobnie od psa torfowego- przodka wielu ras. Pies torfowy żył około 6 tysięcy lat temu. Już w czasach starożytnych towarzyszyły człowiekowi jako psy stróżujące i pomagające w polowaniach. Ojczyzną szpiców są Niemcy, a konkretnie tereny południowego wybrzeża Morza Bałtyckiego. Dlatego zostały one nazwane pomeranianami- po łacinie Pomorze to Pomerania. Jednakże w Niemczech nie miały wielu zwolenników. Do jego popularności przyczyniła się Charlotta, żona króla brytyjskiego Jerzego III- w 1767 roku sprowadziła do Wielkiej Brytanii dwa pomeraniany. Były one znacznie większe niż szpice miniaturowe, ale miały tak samo grubą okrywę włosową i naoiły puszysty ogon zawinięty nad grzbietem. Wnuczka Charlotty, królowa Wiktoria również uwielbiała pomeraniany. Jej ulubieńcem byłpomarańczowy pomeranian, co przyczyniło się do niegasnącej do dzisiaj popularności szpiców takiej odmiany kolorystycznej . To właśnie na wyspach brytyjskich wyhodowano i wyselekcjonowano 5 grup wielkościowych szpiców- wilcze, duże, średnie, małe i mimiaturowe. Te ostanie zachowały nazwę pomeraniany. W Polsce pierwsze szpice miniaturowe pojawiły się w 1985 roku.
Z ciekawostek mona przytoczyć trzy informacje: właścicielami szpiców byli Michał Anioł oraz Amadeusz Mozart, ż katastrofy Titanica w 1912 roku uratotwano wraz z właścicielami dwa szpice miniaturowe, szpic miniaturowy Boo miał założony profil na Facebooku i okrzyknięto go najsłodszym pieskiem świata- jego profil sledziło ponad 16 mln ludzi.
