Beagle - pies myśliwki czy może rodzinny?
|
Spis treści: |
Beagle to psy myśliwskie, ale tak przyjazne i łagodne, że stały się popularnymi psami rodzinnymi. Emanują życzliwością, łatwo przystosowuje się do reguł postępowania w rodzinie, towarzyski i tolerancyjny wobec innych zwierząt, trochę uparty. Myślisz o adopcji psa? Zapoznaj się z informacjami o tej rasie.
Cechy charakterystyczne wyglądu psa rasy beagle.
Beagle to psy nieduże, ważące do 10- 11 kg. Ich wysokość w kłębie wynosi 33- 40 cm. Są długowieczne, żyją do 16 lat.
Mają krępe, mocne ciało. Ich głowa o lekkiej wypukłości między uszami, średnio szeroka. Oczy duże, szeroko rozstawione, o urzekającym wyrazie. Oczy są koloru ciemnobrązowego lub orzechowego, w ciemnej oprawie. Kufa zaokrąglona, nos duży, zwykle czarny, szczęki mocne, o nożycowym zgryzie. Wargi nieco zwisające. Uszy beagla nisko osadzone są duże, zwisające o cienkich płatkach. Ich końce są zaokrąglone. Szyja dość długa, grzbiet prosty, a klatka piersiowa głęboka, dobrze wysklepiona. Brzuch lekko podciągnięty. Nogi proste, mocne silnie umięśnione, łapy o dobrze wysklepionych opuszkach. Ogon beaglea wysoko osadzony, mocny, o szablastym kształcie i średniej długości, noszony wysoko, niezakręcony.
Sierść gładka, dwuwarstwowa o gęstym podszerstku, i twardych, krótkich, połyskujących włosach okrywowych. Umaszczenie różnorodne. Może być jednolite, np. białe, zajęcze; dwukolorowe, np. biało- czarne, biało- rude, biało- złote; trójkolorowe- łaty białe, rude i brązowe; cętkowane.
Charakter psów rasy beagle.
Psy tej rasy bardzo przywiązują się do opiekunów- do wszystkich członków rodziny. Nie wybierają sobie jednej faworyzowanej osoby, tylko wszystkich w rodzinie traktują z miłością i przywiązaniem. Są zwierzętami łagodnymi, przyjacielskimi o zrównoważonym charakterze, ale przy tym bardzo wesołymi i skłonnymi do zabawy. Wnosi do życia rodzinnego dużo radości. Przyjazny i łagodny jest nie tylko w stosunku do swojej ludzkiej rodziny, ale i do zwierzęcych domowników i ludzi obcych. Jego ufność do obcych wyklucza wykorzystywanie beagla jako stróża. Jest niestrudzonym towarzyszem zabaw dzieci, bierze udział w ich wszystkich poczynaniach. Nie reaguje złością na bolesne niekiedy pieszczoty dziecka, ale może w takiej sytuacji zdyscyplinować dziecko warczeniem albo nawet pokazaniem zębów. Jest jednak pozbawione agresji, poprzestaje na pokazaniu swojego niezadowolenia.
Beagle nie lubi samotności, pozostawiony na dłużej może w stresie zniszczyć jakieś przedmioty lub nieustannie wyć. Można wyeliminować takie zachowania odpowiednim szkoleniem. Żywiołowy temperament beagla jest związany z jego wielką potrzebą ruchu. Potrzebuje długich spacerów. Jego silny instynkt myśliwski sprawia, że pies ma silną potrzebę węszenia i eksploracji terenu. Dlatego nie zadowala się spacerem ciągle na tych samych trasach. Opiekun powinien z beaglem zapuszczać się w ciągle nowe obszary, pozwalające na zaspokojenie psich potrzeb behawioralnych. Wybierając się z beaglem na spacer pamiętajmy o długiej smyczy. Pozwoli to mieć nam pieska pod kontrolą, a jednocześnie zapewni mu dość dużą swobodę. Jako pies myśliwski ma przemożną potrzebę tropienia ofiary. Jeśli wywęszy jakiś frapujący go zapach, może wyrwać się opiekunowi i podążając za atrakcyjnym tropem ignorować wezwania opiekuna do powrotu. W tym właśnie przejawia się pewna samowola postępowania beagla, nie zawsze jest posłuszny. Jeśli mamy dom z ogrodzoną posesją i pies może po ogrodzonym terenie swobodnie biegać, nie znaczy to, że nie potrzebuje długich spacerów. Beagle potrzebuje wyzwań poznawczych. Znudzony i sfrustrowany może uciec z posesji w poszukiwaniu nowych wyzwań.
[category,140]
Wychowanie i szkolenie psa rasy beagle
Jak wszystkie psy rasy psów beagle potrzebuje odpowiedniej socjalizacji, czyli nauki właściwych relacji z innymi psami- na początku z matką i rodzeństwem z miotu, a także z ludźmi i właściwych reakcji na to, co dzieje się w otoczeniu. Socjalizacja w wykonaniu matki i rodzeństwa jest bardzo ważna, uczy ona szczenię właściwego zachowania. Dlatego zbyt wczesne odebranie szczeniaka od matki może skutkować deficytami zachowań socjalnych. Po adopcji szczenięcia właściciel powinien kontynuować właściwe socjalizowanie i szkolenie pieska. Dobrze jest zapisać swojego szczeniaczka na zajęcia z podstaw posłuszeństwa do psiego przedszkola.
Beagle są psami myśliwskimi, które tropiąc zwierzynę, oddalają się od właściciela i muszą samodzielnie podejmować decyzję. To zdeterminowało pewne cechy ich charakteru-niezależność w podejmowaniu pewnych decyzji, ukierunkowanie działania na osiągnięcie celu. Dlatego mogą być uparte, mieć własne zdanie, okazywać nieposłuszeństwo. Chociaż z natury są łagodnymi i nieagresywnymi zwierzętami, już od wczesnego wieku szczenięcego należy stawiać im granice- pokazywać co wolno, a czego nie. Opiekun powinien też dość szybko pokazać beaglowi, kto wydaje polecenia, a kto słucha. Pieski muszą być traktowane stanowczo, konsekwentnie, ale jednocześnie łagodnie i z wyrozumiałością. Nigdy nie nauczymy beagla bezwzględnego posłuszeństwa- zajęty atrakcyjnym tropem może ignorować nawoływania właściciela do powrotu. Konieczność porozumiewania się z właścicielem na odległość sprawiła, że mają bardzo donośny głos, nazywany niekiedy śpiewem beagla. Pozostawione w samotności często próbują przyzywać właściciela, długotrwale wyjąc. To jedne z bardziej hałaśliwych psów.
Psy tej rasy są inteligentne i sprytne. Szybko np. orientują się, jakie ich sztuczki sprawiają, że opiekun ulega żebraniu o smaczny kąsek i częstuje pieska. Nie należy ulegać beaglowi i go rozpieszczać. Uległość opiekuna może skłonić go do dążenia do dominacji nad właścicielem i niesubordynacją zwierzęcia.
Doskonały węch i sprawność fizyczna beagla sprawia, że beagle może brać udział w psich sportach, co pozwoli na rozładowanie rozpierającej pieska energii. Może też towarzyszyć biegaczowi lub rowerzyście. Odpowiednio ułożone beagle mogą być wykorzystywane do dogoterapii. W wielu krajach beagle są wykorzystywane przez służby celne do poszukiwania narkotyków lub przemycanej żywności.
Dla kogo psy rasy beagle.
Psy tej rasy są dość łatwe do wychowania, chociaż wymagają konsekwentnych i stanowczych opiekunów. Nie mogą więc być właścicielami osoby niezdecydowane, nerwowe, uległe. Bardzo apodyktyczni ludzie wymagający bezwzględnego posłuszeństwa, też nie powinni być opiekunami beagli. Beagle nie powinny być podopiecznymi ludzi bardzo zapracowanych, niemających czasu dla psa, pozostawiający go na długie godziny w samotności. Wielka potrzeba ruchu beagla sprawia, że osoby najchętniej spędzające czas wolny na kanapie, też nie nadają się na opiekunów psów tej rasy. Krótko mówiąc, na psa rasy beagle mogą się zdecydować osoby zdecydowane, tolerancyjne, chętne do spacerów nawet po niestandartowych trasach, niebędące pracoholikami. Dodatkowo nie mogą być pedantami -ze względu na ustawiczne gubienie sierści przez pieska. Mogą to być osoby młode lub starsze, single lub z rodziną- łagodny beagle jest niestrudzonym kompanem zabaw dziecięcych. Beagle dostosują się do życia w bloku, choć lepiej odnajdą się w domu jednorodzinnym z ogrodzoną posesją. Pozostawione na długie godziny w bloku mogą cierpieć na lęk separacyjny i wyć utrudniając życie sąsiadom. Odpowiednie szkolenie może ograniczyć takie zachowania.
Możliwe problemy zdrowotne beaglów
Psy tej rasy są długowieczne i mało chorują. Wykazują pewne skłonności do chorób uszu. Wielkość i kształt uszu sprawia, że może częściej dochodzić do ich infekcji. Zdarzają się też problemy okulistyczne- najczęściej tzw. wiśniowe oko- wypadanie gruczołu trzeciej powieki. To schorzenie wymaga interwencji okulistycznej. Zdarzają się też takie schorzenia oczu jak zespół suchego oka, zaćma, jaskra, czy na szczęście bardzo rzadka, mogąca doprowadzić psa do ślepoty dysplazja siatkówki. U niektórych beagli występuje skłonność do reakcji alergicznych. Bywają też przypadki głuchoty czy padaczki. Część chorób dotykających psy tej rasy mogą być skutkiem nadwagi- zwyrodnienia kręgosłupa, dysplazje stawów biodrowych.
Beagle są odporne na warunki atmosferyczne- mają wodoodporną z ciepłym podszerstkiem sierść. Nie mogą jednak spędzać długich godzin poza mieszkaniem, chyba że są na długim wielogodzinnym spacerze. W upały opiekun powinien zapewnić psu cieniste miejsce i zimna wodę.
Żywienie beagli
Karma dla psów beagle powinna być wysokiej jakości, pełnoporcjowa z dużą zawartością mięsa. Najczęściej korzystamy z gotowych karm suchych i mokrych. Na opakowaniu takich karm jest zamieszczona informacja dotycząca ilości karmy przewidzianej dla psa o określonej masie ciała. Dzienną rację pokarmową rozdzielmy na dwie, trzy lub cztery porcje podawane o określonej porze dnia. Pamiętajmy, że pełnoporcjowa karma podawana w odpowiedniej ilości nie wymaga suplementowania. Starajmy się nie przekraczać ustalonych dziennych dawek pożywienia. Beagle są łakomczuchami, łatwo u nich o nadwagę. Jeśli decydujemy się np. na nagradzanie psa psimi smakołykami, uwzględnijmy je w dziennej dawce karmy (nie powinny przekraczać 10% dziennego zapotrzebowania kalorycznego). Pamiętajmy o zapewnieniu pieskowi nieograniczonego dostępu do świeżej, czystej, zimnej wody. Jeśli pojawiają się problemy żywieniowe, koniecznie udajmy się po poradę do lekarza weterynarii.
Pielęgnacja psów rasy beagle.
Psy tej rasy nie wymagają kłopotliwej pielęgnacji. Ich krótka, twarda sierść nie wymaga codziennego wyczesywania. Wystarczy raz na tydzień lub dwa wyczesać ją, najlepiej przy pomocy gumowej rękawicy. Inaczej jest w okresie linienia (dwa razy w roku). Wtedy codziennie wyczesujemy liniejący podszerstek- głównie dla zmniejszenia fruwających w mieszkaniu psich kłaczków. Kąpiele tylko w razie konieczności. Zdarza się, że nasz pies o myśliwskim zapędzie wytarza się w czymś cuchnącym. Robi to zgodnie z nakazem jego instynktu, po to żeby zamaskować swój własny zapach, który może ostrzec potencjalną ofiarę o jego obecności. Regularnie kontrolujemy stan uszu, oczu i długość pazurów. Jeśli beagle biega po piaszczystym, miękkim podłożu, może ich sobie w naturalny sposób nie zetrzeć. Wtedy przycinamy je odpowiednimi cążkami. Warto przyzwyczaić już małego szczeniaka do mycia zębów- beagle mają tendencję do odkładania kamienia nazębnego. Możemy podawać psu w takim przypadku gryzaki dentystyczne, a jeśli nie pomogą, poprosić lekarza weterynarii o zdjęcie kamienia z zębów naczego pupila.
[category,151]
Historia psa rasy beagle
Jest kilka hipotez dotyczących pochodzenia rasy beagle. Jedna z nich mówi o greckim rodowodzie, inna o przybyciu protoplastów beagli do Anglii razem z Wikingami, a jeszcze inna o tym, że przodkowie beagli dotarli na Wyspy Brytyjskie razem z Wilhelmem Zdobywcą. Początki tej rasy są więc niewyjaśnione. Faktem, znajdującym potwierdzenie w ówczesnym piśmiennictwie jest, że w średniowiecznej Anglii psy w typie beagli występują. Nazwa beagle pojawia się w zapiskach dworskich już w 1475 roku. Jeśli chodzi o genezę nazwy są dwa wytłumaczenia. Jedno wywodzi nazwę "beagle" od celtyckiego słowa "beag"- co znaczy mały. Drugie wyjaśnienie dotyczy słowa francuskiego "beaguele" co oznacza rozwarte gardło lub wycie. Jest to wyjaśnienie bardzo adekwatne w stosunku do zdolności beagli do głośnej wokalizacji. Psy w typie beagli stały się w Anglii bardzo popularne, zwłaszcza za panowania Henryka VIII, a później Elżbiety I. Elżbieta I, wielka miłośniczka beagli, wyhodowała ponoć miniaturową wersję beagla, mieszczącą się w kieszeni płaszcza. Beagle były i są nadal doskonałymi psami myśliwskimi, ale w XVIII wieku ich popularność w Anglii spadła. Wtedy zaczęto polowania na lisy z udziałem foxhoundów.
Współczesną hodowlę beagli rozwinięto w Anglii w połowie XIX wieku, zwracając uwagę nie tylko na cechy przydatne do polowań, ale i na jednolitość wyglądu. W roku 1895 opracowano wzorzec rasy, który z niewielkimi poprawkami obowiązuje do dnia dzisiejszego. W czasie II wojny światowej beagle w Anglii prawie całkowicie wyginęły. Ich populację odtworzono głównie z wykorzystaniem beagli, które dotarły w XIX wieku do Ameryki.
W polsce beagle pojawiły się w latach 70-tych XX wieku, a pierwsze polskie hodowle założono w latach 90-tych XX wieku. Cena szczenięcia beagla wynosi około 4000 zł.
[category,208]
