|
Spis treści: |
Starożytna, tajemnicza, owiana legendami i do tego najdroższa rasa psów. Potężne, dumne, niezależne, ale również bardzo wierne i lojalne psy. Mastif tybetański- czym psy tej rasy się charakteryzują? Jaki jest ich charakter i dla kogo ta rasa jest dedykowana? Informacje znajdziesz w poniższym artykule.
Opis wyglądu psa rasy mastif tybetański
Mastif tybetański jest dużym psem. Ma masywną budowę ciała. Dorosły samiec osiąga w kłębie 66 cm wysokości, a samica 61 cm. Waga ciała samca waha się w granicach 45-73 kg, a suki 34-54 kg. Bywają jednak mastify ważące nawet około 100 kg. Mastify mają bardzo masywną, silną budowę ciała. Głowa psa tej rasy jest duża z mocno zaznaczonym stopem. Uszy są sercowatego kształtu i średniej wielkości. Są opadające i przylegają do policzków. Oczy są średniej wielkości, lekko skośne i głęboko osadzone. Mają brązowy kolor i dobrze przylegające powieki. Kufa mastifa jest tępo zakończona z dużym, ciemnym nosem. Szyja mastifa tybetańskiego jest gruba i umięśniona o zwisającym podgardlu. Tułów o prostym grzbiecie i głębokiej klatce piersiowej z dobrze wysklepionymi żebrami. Klatka piersiowa jest na tyle szeroka i głęboka, że sięga poniżej stawu łokciowego. Zad szeroki z wysoko osadzonym ogonem. Ogon mastifa tybetańskiego jest puszysty, noszony wysoko i lekko zakręcony na bok nad zadem. Kończyny mocne, dobrze kątowane, o masywnych łapach z potężnymi pazurami. Okrywa włosowa jest dwuwarstwowa z bardzo grubym podszerstkiem. Włosy okrywowe są twarde i dość długie. Najdłuższa i bardzo gęsta sierść jest na szyi mastifa tybetańskiego. Tworzą tam rodzaj kryzy przypominającej lwią grzywę. Dlatego pies rasy mastif tybetański jest też nazywany psem lwem. Jego duża masywna porośnięta gęstym futrem sylwetka przypomina też niedźwiedzia. Stąd inny przydomek mastifa tybetańskiego- pies niedźwiedź. Szata mastifa może być różnie umaszczona. Spotykamy mastify tybetańskie czarne, błękitne, błękitne, złote, brązowe, szare. Każdy kolor może być w wersji podpalanej. Jednak najbardziej pożądany kolor sierści mastifa tybetańskiego to umaszczenie czerwone. Posiadanie czerwonego psa rasy mastif uważa się za symbol luksusu i wysokiego statusu materialnego.
Wszystkie kolory sierści mogą być w wersji podpalanej. Bardzo charakterystyczne jest podpalanie w postaci żółtych plamek nad oczami. Dopuszczalne są też białe znaczenia na piersi i końcach palców u psów rasy mastif tybetański.
Charakter mastifa tybetańskiego.
Mastif tybetański to rasa uważana za jedną z najbardziej pierwotnych ras psów. Zachowała takie pierwotne cechy jak niezależność i samodzielność. Jest też dość uparty. Ma silny, zdecydowany charakter. Jest bardzo inteligentnym psem. Ale jednocześnie bardzo przywiązuje się do opiekuna i całej ludzkiej rodziny. Darzy swoją rodzinę bezwarunkową miłością. Dobrze socjalizowany i wyszkolony może sprawdzić się jako doskonały pies rodzinny. Potrafi być bardzo delikatny w stosunku do dzieci. Mastifa dość łatwo zachęcić do zabawy. Jednak jego wielkość i waga sprawia, że może dziecko przewrócić lub nadepnąć. Dlatego kontakty mastifa tybetańskiego z dziećmi powinny być zawsze nadzorowane przez dorosłych. Mimo, że mastif nie pokazuje wylewnie uczuć. potrzebuje uwagi opiekuna i czułości z jego strony. Psy tej rasy mają bardzo silnie rozwinięty instynkt terytorialny. Dlatego dość nieufnie traktuje obcych na swoim terenie zarówno inne zwierzęta jak i ludzi. Dobrze toleruje inne psy i koty, jeśli był z nimi wychowywany. Wprowadzenie do jego otoczenia nowego zwierzęcia nie jest sprawą łatwą. Wymaga dość długiego okresu przygotowawczego, zanim mastif zacznie nowego domownika tolerować. Ze względu na władczy charakter stara się dominować nad innymi zwierzętami. Mastif tybetański jest psem spokojnym i opanowanym. Jest lojalny wobec swojej rodziny, niechętny wobec obcych. Dlatego jest doskonałym, czujnym stróżem. Szczeka tylko dla odstraszania potencjalnych intruzów. Jego głęboki baryton jest zwykle wystarczającym straszakiem. Niewłaściwie prowadzony mastif tybetański może być agresywny wobec obcych ludzi, szczególnie na własnym terenie. Ponieważ mastify są psami upartymi, dość trudno wymusić na nich posłuszeństwo. Mają sporą dozę indywidualizmu i niezależności i najczęściej spełniają polecenia zbieżne z ich zamiarami. Psy rasy mastif tybetański potrzebują zajmującego zajęcia. Znudzone mogą stać się prawdziwymi niszczycielami.
Wychowanie i szkolenie mastifa tybetańskiego
Psy rasy mastif tybetański, tak jak inne psy wymagają socjalizacji od najmłodszego wieku. Socjalizacja powinna trwać przez całe życie psa, Umożliwi uspołecznienie psa i jego bezkonfliktowe funkcjonowanie w otoczenia. Opiekun powinien zabierać szczeniaka mastifa w różne miejsca. Dzięki temu zapozna się z różnymi zwierzętami, innymi ludźmi, nowymi zapachami. Ponieważ mastify mają bardzo silny instynkt terytorialny należy na teren szczeniaka wprowadzać obcych ludzi i zwierzęta. Niech szczeniak wie, że na jego teren mogą wejść inni ludzie i zwierzęta. Dzięki temu będzie rozwijała się jego tolerancja wobec obcych i wyzbędzie się agresji terytorialnej. Również regularne wyprowadzanie psa na spacery pozwoli mu pogłębiać i utrwalać umiejętności społeczne. Oprócz ciągłego szlifowania umiejętności społecznych szczeniaka należy dość szybko rozpocząć trening posłuszeństwa. Mastify tybetańskie to psy inteligentne i dość szybko się uczą. Jednak ich niezależny i uparty charakter może sprawiać problemy w egzekwowaniu posłuszeństwa psa. Jako opiekun psa musisz stać się dla niego przywódcą. Opiekun musi ustalić określone zasady i konsekwentnie ich przestrzegać. Pies musi szybko pojąć, że to opiekun jest samcem alfa. Mastify tybetańskie mają bowiem tendencję do dominacji. Należy wprowadzać dyscyplinę konsekwentnie i cierpliwie. Nie należy nigdy stosować restrykcyjnych metod wobec mastifa. Takie błędy wychowawcze mogą doprowadzić do rozwoju agresji. Pies w czasie treningu powinien być motywowany wyłącznie pozytywnie. Doskonale motywują pochwały, pieszczoty, chwila zabawy. Można też motywować smaczkami, ale w umiarkowanej ilości. Jednak ze względu na uparty, niezależny charakter psa nie należy oczekiwać od niego absolutnego posłuszeństwa. Ważny jest też trening chodzenia na smyczy. Tak duży i silny pies może pociągnąć opiekuna tam, gdzie mu się spodoba.
Dlatego, zanim wyprowadzimy mastifa na spacer poza swoje podwórko musimy nauczyć go odpowiednio reagować na polecenia opiekuna. Mastifa na spacerze nigdy nie spuszczamy ze smyczy. Dla podtrzymania umiejętności społecznych psa konieczne jest wyprowadzanie go na spacery. Nie może przebywać tylko na zamkniętym terenie podwórka, czy ogrodu. Jeśli nie będzie miał kontaktu z innymi psami i ludźmi może rozwijać się i potęgować agresja terytorialna u naszego podopiecznego.
Dla kogo pies rasy mastif tybetański?
Przede wszystkim pies tej rasy nie nadaje się na pierwszego psa. Opiekun musi być doświadczony w wychowywaniu psów o stanowczych charakterach. Musi być też osobą opanowaną, stabilną emocjonalnie i konsekwentną. Opiekun powinien mieć świadomość jak ważna dla uspołecznienia psa jest wzajemna relacja między psem i opiekunem. Pies prawidłowo socjalizowany może stać się psem rodzinnym. Ze względu na siłę i gabaryty mastifa tybetańskiego jego kontakty i zabawy z dziećmi powinny być nadzorowane przez dorosłych. Mastif nie nadaje się do mieszkania, Dobrze odnajdzie się na ogrodzonym podwórzu. Najlepszym rozwiązaniem jest możliwość swobodnego przechodzenia z domu do ogrodu i odwrotnie. Mastif będzie miał możliwość realizowania swojego przemożnego instynktu terytorialnego. Czujnie i niestrudzenia patroluje swój teren, szczególnie w nocy. O możliwych zagrożeniach ostrzega głębokim szczekaniem. Może to być problem dla zachowania dobrosąsiedzkich stosunków. Zmęczony nocnym patrolowaniem pies w dzień dużo śpi. Opiekunem mastifa musi być osoba o dużej sile fizycznej. Musi bowiem utrzymać psa na smyczy na spacerze.
Pielęgnacja mastifa tybetańskiego
Psy tej rasy są łatwe w pielęgnacji mimo grubej sierści. Sierść psa wymaga wyczesywania raz na tydzień lub nawet raz na dwa tygodnie. Więcej uwagi potrzebują w okresie linienia. Linieją dwa razy do roku, za każdym razem po kilka tygodni. Wtedy należy wyczesywać swojego mastifa codziennie, najlepiej przy pomocy szczotki pudlówki. Robimy to delikatnie, ponieważ w czasie linienia skóra psa jest szczególnie wrażliwa. Kąpiele mastifa tybetańskiego nie muszą być regularne, zwykle kąpiemy w razie konkretnej potrzeby. Sierść psa rasy mastif tybetański posiada charakterystyczną cechę. Mianowicie nie przyjmuje intensywnego zapachu, typowego dla innych molosów. Nie brudzi się też łatwo. Do kąpieli psa używamy szamponu dla psów z szorstką sierścią. Po kąpieli musimy wysuszyć dokładnie sierść psa, Ze względu na grubość podszerstek długo utrzymuje wilgoć. Może to prowadzić do bolesnych odparzeń skóry psa. W czasie spacerów i buszowania psa w zaroślach do sierści łatwo [rzyczepiają się kawałki roślin i rzepy. Po spacerze trzeba przejrzeć sierść psa i ewentualnie oczyścić. Zapobiegniemy tworzeniu się kołtunów. Pamiętajmy o uważnym oglądaniu oczu, uszu i zębów swojego psa, żeby szybko wychwycić zmiany chorobowe i rozpocząć leczenie. Jeśli trzeba przycinamy pazury psa. Dla tej rasy psów przebywanie zimą na dworze nie jest problemem. Trzeba tylko dla psa zapewnić budę chroniącą przed opadami.
Żywienie psa rasy mastif tybetański
Najczęściej podajemy swojemu podopiecznemu gotową karmę pełnoporcjową- wysokiej jakości z dużą zawrtością mięsa. Zwykle podajemy karmę mieszaną- na jeden posiłek suchą, na drugi mokrą. Na opakowaniu takich karm jest zamieszczona informacja dotycząca ilości karmy przewidzianej dla psa o określonej masie ciała. Dzienna rację pokarmową rozdzielmy na dwie, trzy lub cztery porcje podawane o określonej porze dnia. Dzięki temu zapobiegamy pojawieniu się rozszerzenia i skrętu żołądka psa.
Pamiętajmy, że pełnoporcjowa karma podawana w odpowiedniej ilości nie wymaga suplementowania. Jeśli zdecydujemy się na przygotowywane w domu posiłki dla psa musimy je suplementować wapniem i witaminami. Dodajemy też olej z łososia, między innymi dla dobrej kondycji okrywy włosowej akity. Starajmy się nie przekraczać ustalonych dziennych dawek pożywienia, aby nie doprowadzić do nadwagi, choć mastify tybetańskie zwykle nie sa łakomczuchami. Pamiętajmy o zapewnieniu psu nieograniczonego dostępu do świeżej, czystej, zimnej wody. Jeśli pojawiają się problemy żywieniowe, koniecznie udajmy się po poradę do lekarza weterynarii.
Możliwe problemy zdrowotne mastifa tybetańskiego
Psy tej rasy, jeśli są dobrze prowadzone są zwykle zdrowe i odporne na choroby. Jednak jak, w przypadku innych ras zdarzają się schorzenia uwarunkowane genetycznie. Jednym z częstszych jest dysplazja stawów biodrowych iłokciowych. Predyspozycja genetyczna u psa jest jeszcze potęgowana masą ciała psa. Zdarzają się choroby oczu, zwłaszcza wywijanie dolnych powiek oczu psa. Problemem oczu może też być dwurzędowość rzęs, zaćma, postępujący zanik siatkówki. Nierzadko u tej rasy psów dochodzi do niedoczynności tarczycy, choroby Cushinga, epilepsja. Pamiętajmy też o groźbie rozszerzenia i skrętu żołądka. Gruba sierść psa w czasie upałów może się przyczynić do udaru cieplnego. Zapewnijmy psu cieniste miejsce do odpoczynku i chłodną wodę
Ciekawa jest fizjologia rozrodu mastifów tybetańskich. Mianowicie suczka ma tylko jedną rujkę w roku. Jest to pierwotna cecha, występująca u dziko żyjących gatunków psowatych. Rujka zwykle pojawia się późną jesienia i jest dłuższa niż u innych ras. Owulacja występuje dopiero między 20 a 25 dniem cieczki.
Historia rasy mastifa tybetańskiego
Historia tej rasy sięga 5 tys, lat. Mastify tybetańskie od wieków strzegły stad bydła w trudnych warunkach wysokich Himalajów. Strzegły też ludzkie obejścia i pasterzy stad. Były naet nazywane przez himalajskich tubylców -do khuji. W wolnym tłumaczeniu oznacza to :na uwięzi"Były bowiem przywiązywane przy wejsciu do namiotu, aby strzegły pasterzy przed wilkami i panterami śnieżnymi. W europie pojawiły się w XIX wieku, a do Amertki dotarły w 1958roku jako prezent dla prezydenta Eishovera. Mastify tybetańskie czerwone są najdroższe. Pewien chiński milioner zapłacił za takiego psa równowartość 8 mln zł.
